”ری رّا“ صدا می آید امشب
از پشت ”کاچ‌ء“ که بنداب
برق سیاه تابش تصویری از خراب
در چشم می کشاند.
گویا کسی ست که می خواند،
اما صدای آدمی این نیست-
با نظمِ هوش‌ربایی، من
آواز های آدمیان را شنیده ام،
در گردش شبانیِ سنگین ز اندوه های من،
سنگین تر
وُ آواز های آدمیان را یکسر
من، دارم از بر.
یک شب درون قایق دلتنگ
خواندند آنچنان که من
هنوز هیبت دریا را
در خواب می بینم.
ری رّا- ری رّا
دارد هوا که بخواند
در این شب سیاه،
او نیست با خودش او، رفته با صداش اما
خواندن نمی تواند.
”قطعهٔ کوچک جنگل در میان مزارع برنج“
۱۳۳۱